WWB3Warszawa w Budowie 3

Warszawa w Budowie 3 – Powrót do miasta
Warsaw in Construction 3 – Return to the City

Wystawa główna w ramach festiwalu miejskiego Warszawa w Budowie, Muzeum Sztuki Nowoczesnej w Warszawie (MSN) została zaprojektowana w nawiązaniu do tematu architektonicznego auli gmachu głownego SGH: komunikacji pionowej i kadrowania widoków z galerii. Wystawa umieszczona się w trzech „wieżach” – każdej poświęconej jednemu z tematów opracowanych przez grupy badawcze – dostępnych z poziomów galerii. Ich oglądanie następowało wraz z podążaniem za komunikacją pionową budyku i zapoznawaniem się z jego interesującą strukturą. W ten sposób architektura gmachu stała się jedym z obiektów wystawy a sama aranżacja przestrzenną metaforą miasta.


miejsce / location: Szkoła Główna Handlowa, Warszawa

daty / date: 1-30 październik 2011

typ / project type: architektura tymczasowa, aranżacja wystawy, instalacje


autorzy / authors: Piotr Bujas


współpraca / cooperation: Aleksander Gruszka

kuratorzy festowalu / festival curators: Sebastian Cichocki, Tomasz Fudala


produkcja / production: Michał Ziętek


projekty graficzne / graphic design: Noviki


foto / photo: Bartosz Stawiarski


Otwarcie festiwalu

Galeria zdjęć

Wydarzenia WWB3

––


Główna wystawa Powrót do miasta trzeciej festiwalu Warszawa w Budowie zlokalizowaną w auli budynki Szkoły Głównej Handlowej. Gmach Główny SGH, powstał według projektu Jana Koszczyca Witkiewicza w 1924-27. Przed II Wojną powstały budynki Biblioteki oraz Dom Asystenckiego i Domu Profesorskiego. Gmach główny ukończono na przełomie lat 40-50. adaptując główne wytyczne rodzimo-ekspresjonistycznego projektu J. K.-Witkiewicza do nowych realiów wykonawczych i uzupełniając go nowym detalem.


Zaprezentowane na wystawie materiały były efektem prac grup badawczych połączyło je odniesienie do głównych pytań stawianych w tej edycji festiwalu: Jak mieszkać taniej i lepiejCo możemy zrobić, by poprawiać miastoJak przywrócić w Warszawie ład przestrzenny? Osobną częścią ekspozycji stała się wystawa Postmodernizm jest prawie w porządku dokumentująca przemiany kształtu architektonicznego polskich miast lat 90. realizowane przez wybranych polskich architektów, na których sukces zawodowy i rozumienie architektury wpłynęła praca projektowa w latach 70. i 80 w krajach postkolonialnych Globalnego Południa.


Aranżacja wystawy w przestrzeni atrium głównego budynku, nakrytym świetlikiem-piramidą postawiła niełatwe zadanie projektowe zapewnenia dostępu i eksponowania obszernego materiału o zróżnicowaym formacie na ograniczeniami dostępnej przestrzeni (większa część atrium i otaczające je galerię pełnią przede wszystkim funkcję komunikacyjną). Wystawa musiała spełnić wymogi konserwatorskie narzucające konieczność niezależnego ustawienia etalażu i obiektów instalacji bez łączenia ich z elementami ścian i posadzek budynku. Przewidziany przez kuratorów sposób odczytywania treści i narracją podwystaw musiały zostać pogodzone z potrzebami codziennego fukncjonowania Szkoły.


Głównym tematem architektonicznym gmachu jest sposób w jaki zorganizowana została wspólna przestrzeń atrium z otaczającymi galeriami: jej ekspozycja jest podkreślana przez różny sposób włączania komunikacji pionowej w przestrzeń atrium. Odbywa się to za pomocą klatek schodowych różnie umiejscowionch na każdej kondygnacji, kadrujących w zróżnicowany sposób widoki na werykalną przestrzeń atrium. Podstawowym założeniem stało się nawiązanie do tej unikalnej komunikacji i kompozycji budynku poprzez umieszczenie ekspozycji w trzech „wieżach” – każdej poświęconej jednemu z tematów opracowanych przez grupy badawcze – dostępnych z pięter galerii. Ich oglądanie wiązało się ze stopniowym podążaniem w górę budynku i zapoznawania się z jego strukturą. W ten sposób architektura gmachu stała się jedym z obiektów wystawy. Podwystawa Postmodernizm jest prawie w porządku, ze względu na nieco odrębny charakter przezentowanych treści przyjęła formę horyzontalnego pasażu galerii na ostatnim piętrze gmachu. Projekt wprowadził do wnętrza obiekty korespondujące ze skalą oraz tektoniką wnętrza. Jednocześnie materiałowe rozwiązanie aranżacji nawiązywały do tematyki wystawy organizując ją, stanowiąc jej nośnik i identyfikację. Jednym z ważniejszych założeń stało się uniknięcie konkurowania z walorami miejsca. Osiągnięto to poprzez wybór surowych, stosowanych w budownictwie materiałów i przemysłowej estetyki korespondującej z problemami wystawy: rusztowań i szalunków i siatek budowlanych. Stworzyło to również możliwość odzyskania lub adoptowania użytych materiałów dla innych aranżacji po zakończeniu festiwalu.